Nova dirección de este BLOG

este mismo blog está en

blog.xmgz.eu

as novas entradas serán publicadas alí a partir do 1 de Febreiro de 2015

baixo o dominio xmgz.eu, páxina personal en construcción a que irei engadindo contidos

Irei actualizando todos esos sitios onde aparece esta web no perfil, disculpa se chegas aquí desde un de esos sitios. Envíame un chío comunicándome ese problema. Gracias 😉

En París se han vuelto locos! – Jon Rivas

Título: En París se han vuelto locos! (2014)
Autor: Jon Rivas

portada

A ver cómo digo esto. Prescindible, pérdida de tempo. Si, con esto abonda.

Si che gusta ler, polo simple placer de facelo, entón fuxe. É un libro sen ningún fío que seguir, ningunha historia que te atrape, ningunha estructura narrativa, ningún personaxe no que profundizar.

Imaxina unha etapa do Tour, unha de esas de cinco horas aburridas atrevasando campos de cereáis maduros, onde se chega a unha vila calquera pero que resulta que, hai cincuenta anos, alí fulanito sentenciou a súa victoria final na carreira. Ao día seguinte os periodicos fan unha crónica da etapa de ese día e, nunha columna lateral, nun cadro resaltado, o periodista engade a anécdota famosa sobre o acontencido hai cincuenta anos. Pois esto é o libro de Jon Rivas, un recopilatorio de tres dúcias de anécdotas para encher unha columna de periódico. Pero mal feito, sen ligar unhas coas outras, repetindo párrafos e protagonistas, saltos temporáis incongruentes, edulcorado, empalagante…

Si che gusta o ciclismo… aquí tes

La música del silencio – Patrick Ruthfuss

Título: La música del silencio (2014) The Slow Regard of Silent Things
Autor: Patrick Rothfuss

portada

Auri é un dos personaxes secundarios presentes en Crónica del asesino de reyes [1 e 2] pero aquí aparece como protagonista absoluta do relato. Estamos con Auri, unha rapaza nova (sobre esto empezo a dubidar) de aparencia fráxil que vive na Subrealidade, compartimos con ela uns días. Literalmente asistimos a súa vida en ese lugar e no relato poderíase dicir que non acontece nada. Non é unha historia convencional se non que somos partícipes de Auri, nin máis nin menos. Auri resulta conmovedora, con unha historia chea de ternura e que transmite o coñecemento profundo que Auri adquireu do mundo, semella coñecer o nome das cousas.

Non divago, simplemente este libro transmite a esencia de Auri, se non a coñeces, se non sabes onde vive, quén é el, entón terás dificultades engadidas para entender e apreciar o que significa este libro, por eso entendo recomendable ter lido os libros de Crónica del asesino de reyes. O propio autor advirte da heterodoxia de este relato, das dificultades e dúbidas que tivo para escribilo pero tamén da boa acollida que, sorpresivamente, tivo entre as personas que o leron.

A min personalmente deixoume unha sensación agradable estar con Auri. Este relato pode considerarse un spin-off da saga referida, que axudaría ter lido, pero que en nada contribúe ao desenvolvemento nin aporta condimentos a trama da mesma, pódese ler de xeito independente e quizáis se considere como un relato onírico, como un acceso a unha realidade alternativa na mente de unha rapaza solitaria e anoréxica.

Agárdase que sexa publicada en agosto de 2015 a terceira parte, e derradeira, da Crónica. Toca agardar un pouco máis…

quién espera…

Galveston – Nic Pizzolatto

Título: Galveston (2010)
Autor: Nic Pizzolatto

portada

De qué trata o libro?

Roy Cady é un matón, con pinta de matón, que traballa en Nova Orleáns para un empresario local, pero acontece que por temas personales Roy entra en conflicto co seu empleador. E leva as de perder.
Emprende unha fuxida na que involuntariamente (en principio) está acompañado por unha moza e unha nena pequena que pouco a pouco van determinando os acontecementos na historia.

Roy é pragmático debido ao seu traballo, onde as decisións non as toma el, se non que simplemente as executa. Agora tócalle decidir en situacións onde as súas decisións afectan a outras personas… a non ser que as abandone e siga o seu propio camiño.

Imos na novela coñecendo a vida de Roy e de cómo chegou a ter ese traballo e tamén os poucos escrúpulos que desde sempre demostrou para levalo a fin. Desde que Roy debe fuxir e aparece Raquel na súa vida, coa súa propia historia personal de problemas, asistimos a toma de responsabilidade para coas rapazas así como ante unha situación terminal na que quere deixar resoltos certos cabos do seu pasado.

A novela é pasable, entretida e decentemente escrita, vamos, que non está mal como entretemento. A verdade, con tal de non ter a sensación de estar perdendo o tempo, e con esta non a tiven, eu xa lle dou un aprobado a calquer cousa. Creo que a historia, a trama, ten o seu punto e está ben fiada, pero sin embargo creo que na ambientación, nas descricións, perdíase en figuras retóricas, certos adornos que non casaban ben, non acababa de sentirme nos lugares aos que me quería levar o autor. Pode ser que Nic Pizzolatto teña talento para o primeiro e non para o segundo.

Para rematar debo admitir que lin o libro porque supostamente estaba relacionado coa serie de televisión True Detective, pero a única relación é o sur de EEUU e o autor da mesma, pois argumentalmente non teñen ningunha ligazón.