Joaquín tiene 60 años y hace pocos años para correr una carrerita de 10 km necesitaba unas zapatillas muy amortiguadas (las estándar para 90 kg de peso), plantillas, pantorrilleras de compresión, calcetines, faja lumbar y cinta rotuliana para retrasar lo más posible su dolor de rodilla, aunque este siempre aparecía tarde o temprano. Hoy en día es capaz de correr 2 maratones en el mismo mes necesitando nada más que una camiseta, un pantalón y un dorsal…
Correr descalzo no hace milagros, pero a veces ayuda a conseguir cosas que no creías posible. Os dejo con el relato de Joaquín (para el que no lo sepa, era el “otro” en esta magistral y delirante crónica de ese mismo maratón que escribe Benjamín).
Había previsión de algún chuvasco illado, así que puxen calcetíns, pero fun con camiseta de tiras e pantalón corto “keniata“. Finalmente nada de nada. Nubladillo e fresco con algo de vento que se notaba cando xa non tiñas forzas, pero en realidade estiveron unhas condicións perfectas. Percorrido
Circuito III Maratón Atlántico
Deportivamente non teño moito que explicar, non tiña o día para sufrir e non sufrín. Adestrei para facer (moito) mellor marca pero nos últimos dez días non atopaba a motivación para facer ese esforzo, así que decidín pasalo ben, disfrutar de todo o percorrido e entrar de bo humor en meta. Non como hai dous anos.
E así foi. Ao tran tran durante 42 km. Eu creo que non debín pasar de 150 pulsacións durante toda a proba. Ao principio por ir de paseo e ao final porque xa non podería tentalo. Porque unha cousa é non sufrir e outra cousa é que non rematase coa sensación de xa-me-vai-apetecendo-parar 😀 . Significativo o feito de que non vin valado ningún nin tiven a tentación terrible, por intensa, de querer parar en ningún momento, a sensación esa onde tes que seguir a pesar de que todo o teu ser che di que pares. Put* sensación.
Si, pódese dicir que desaproveitei o adestramento feito e as forzas que tiña. Pero paseino ben. #quemequitenlobailao
#facts
Ritmo
Ritmo en minutos por quilómetro
Vese a suave pendente desde 5:20/km ate +6’/km onde estiven do 30 ao 40. Ese repunte final simplemente era a emoción de que ía rematar sen sufrir e pasárao ben, non un intento consciente de acelerar.
Non parei nin me puxen a andar en ningún momento, esas dúas raias verticáis supoño que foron os 10″ nos avituallamentos e o reloxio parou de contar.
Con respecto ao ritmo está o tramo máis longo de subida onde se ven os parciais e como fun decaendo.
Tramo Matadero-Torre en Strava.
O último non é totalmente realista, pois pillei a un compañeiro que ía moi mal e unha moza dándolle ánimos e fómolo animando e acompañando uns tres kilómetros. Ía moi acalambrado, pero rematou. Ha de lembrar o día de hoxe!
Cadencia
Cadencia, pasos por minuto.
Creo que aquí é onde se aprecia, a falta do ritmo cardíaco, a constancia e regularidade no esforzo. Vese unha liña recta de principio a fin, incluso cos máximos ao final, indicativo de que segundo me ía cansando facía pasos máis cortos, pero coa mesma frecuencia. Cando estás morto baixa moito a frecuencia e hai diferencias moi bruscas entre as subidas e as baixadas.
182 pasos por minuto é virtualmente o valor canónico para @s minimalistas.
Cadencia durante a carreira
De este último cadro podemos inferir que dei aproximadamente 43.953 pasos para correr 42,195km.
Agradecementos
A tod@s os voluntarios e colaboradores que animaban con entusiasmo a todos os participantes, independentemente do seu nivel. Correr na parte de atrás das carreiras permíteche apreciar estos detalles. Sempre con palabras de ánimo optimistas que che animaban a seguir.
Aos organizadores, que creo que fan un bo traballo. Unha cidade pequena como Coruña deténse durante medio día. Non é fácil xestionar eso xunto con uns servizos e atencións axeitados para todos os participantes.
A todos os grupos musicáis e de animación ao longo do percorrido. Grazas. Imaxinade no quilómetro 38, costa abaixo, vento de cara, pero coa sensación de que sabes que vas sobrado para rematar ben, e de pronto, atronando…
Non é de crer, pero notas a adrenalina fluír! ou endorfinas ou a madre que las parió, pero poñense os pelos de punta, tes máis forzas e apetéceche sprintar… ate que pasan 50 metros 😀 Si, efímero, pero da gusto.
Máis voluntariosos que outra cousa os grupos, moito saltinmonkis, moito rolins, uns mods, … todo se agradece. A xente facendo ioga, os da capoeira, os aceleraos no Cantón, bailando salsa xunto a Torre… durante uns segundos permítenche pensar en outra cousa.
Case me esquezo de comentar que as sandalias moi ben. Acabas dolorido, pero moito menos que con zapatillas. Sin problemas de unllas nen rozaduras. Muscularmente moi cómodo. O único unha vincha que saiu xunto a base do dedo gordo do pe esquerdo. Non era nada, entereime ao rematar, pero non sei qué me puido rozar ahí se non hai nada.
Intereseime en ler este libro por coñecer o punto de vista de unha muller sobre o correr a pe. Non coñecía a autora, nin si era una recén chegada a esta afición ou ben unha experta que viña a poñer as cousas no seu sitio.
O libro gustoume, mellor dito, resultoume entretido lelo e agradable ler de primeira voz os problemas aos que se enfrentan as mulleres para correr. Máis aló de cuestións de intendencia (vestiario, saúde, …) os principáis problemas son de percepción social, por parte de homes e mulleres (machismo, vamos) e psicolóxicos da propia muller. Ela ten a sorte de vivir nun país relativamente avanzado nos dereitos e roles sociais da muller, pero con todo sentíase intimidada e cohibida cando empezou a correr. Era falta de confianza en si mesma, pero esa merma bebía de fontes diversas (que explica no libro), algunhas alleas a ela.
A autora estructura o libro en dúas partes.
Na primeira relata, en tono coloquial e desenfadado, cómo se fixo corredora cando xa pasaba dos trinta e cómo grazas a unha causa solidaria atopou a motivación para facelo. Fixoo nin máis nin menos que preparándose para correr un maratón (que xa hai que ser atrevido e inconsciente, esto engádoo eu).Fala de cómo cando somos pequenos correr é natural, dámolo por feito, pero cómo esquecemos utilizar esedon.
Cóntanos os problemas e dudas habituais que calquer correrdor, home ou muller, ten que afrontar. Menos algunhas particularidades, calquer persona se ve reflexada en uns e outros, son un ben común.
Na miña opinión novela un pouco o relato, pero está ben, é normal, para facer amena a súa historia. Tamén introduce anécdotas personáis que te fan sorrir por ser momentos complicados polos que tod@s pasamos relativizando a súa importancia.
Nesta primeira parte escribe moito a cerca de cómo se sinte e cómo percibe que a ven os demáis e cómo esta relación vai cambiando no tempo ate chegar a un cambio no xeito en que ela sinte a necesidade de correr, cambia a fonte da súa motivación.
Na segunda parte do libro dedícase a tentar de botar luz nos sitios que unha persona que non coñeza o que é correr pode sentir un vacío. Tenta desdramatizar o feito de correr, dicir que tod@s podemos facelo e faino explicando as cousas con palabras doadas de entender, traducindo a xerga dos corredores a palabras comúns.
Fai tamén un intento loable para derribar certos mitos (absurdos) que circulan no imaxinario común das personas que non corren.
Certo é que non comparto todas as súas opinións, pero o libro non desmerece por eso, xa que en xeral os consellos que da son de sentido común sen entrar en fonduras, explicando a individualidade de certas situacións e problemas que deben ser tratados por profesionáis.
Con todo é un libro recomendable para calquera, corra ou non, pois fala de espíritu emprendedor, de buscar a motivación para seguir, de superar problemas, …
P. ¿Qué se siente cuando se cruza la meta después de 42,195 kilómetros?
R. Te sientes increíble, como si fueras capaz de todo. Bueno, a veces terminas y lo que piensas es: “no volveré a hacer esto en la vida”, pero 10 segundos después…
Esta foi a primeira muller en correr “oficialmente” o maratón de Boston.
Kathrine Switzer está en España en estos días (outubro 2013) para promocionar un maratón feminino en Palma de Mallorca (e a si mesma) e El Pais aproveita para facerlle unha entrevista e recordar o seu acto de valentía.
Na entrevista fala tanto da súa condición de muller como de deportista e tamén dos problemas que por tales condicións tivo que tentar superar.
