La música del silencio – Patrick Ruthfuss

Título: La música del silencio (2014) The Slow Regard of Silent Things
Autor: Patrick Rothfuss

portada

Auri é un dos personaxes secundarios presentes en Crónica del asesino de reyes [1 e 2] pero aquí aparece como protagonista absoluta do relato. Estamos con Auri, unha rapaza nova (sobre esto empezo a dubidar) de aparencia fráxil que vive na Subrealidade, compartimos con ela uns días. Literalmente asistimos a súa vida en ese lugar e no relato poderíase dicir que non acontece nada. Non é unha historia convencional se non que somos partícipes de Auri, nin máis nin menos. Auri resulta conmovedora, con unha historia chea de ternura e que transmite o coñecemento profundo que Auri adquireu do mundo, semella coñecer o nome das cousas.

Non divago, simplemente este libro transmite a esencia de Auri, se non a coñeces, se non sabes onde vive, quén é el, entón terás dificultades engadidas para entender e apreciar o que significa este libro, por eso entendo recomendable ter lido os libros de Crónica del asesino de reyes. O propio autor advirte da heterodoxia de este relato, das dificultades e dúbidas que tivo para escribilo pero tamén da boa acollida que, sorpresivamente, tivo entre as personas que o leron.

A min personalmente deixoume unha sensación agradable estar con Auri. Este relato pode considerarse un spin-off da saga referida, que axudaría ter lido, pero que en nada contribúe ao desenvolvemento nin aporta condimentos a trama da mesma, pódese ler de xeito independente e quizáis se considere como un relato onírico, como un acceso a unha realidade alternativa na mente de unha rapaza solitaria e anoréxica.

Agárdase que sexa publicada en agosto de 2015 a terceira parte, e derradeira, da Crónica. Toca agardar un pouco máis…

quién espera…

Galveston – Nic Pizzolatto

Título: Galveston (2010)
Autor: Nic Pizzolatto

portada

De qué trata o libro?

Roy Cady é un matón, con pinta de matón, que traballa en Nova Orleáns para un empresario local, pero acontece que por temas personales Roy entra en conflicto co seu empleador. E leva as de perder.
Emprende unha fuxida na que involuntariamente (en principio) está acompañado por unha moza e unha nena pequena que pouco a pouco van determinando os acontecementos na historia.

Roy é pragmático debido ao seu traballo, onde as decisións non as toma el, se non que simplemente as executa. Agora tócalle decidir en situacións onde as súas decisións afectan a outras personas… a non ser que as abandone e siga o seu propio camiño.

Imos na novela coñecendo a vida de Roy e de cómo chegou a ter ese traballo e tamén os poucos escrúpulos que desde sempre demostrou para levalo a fin. Desde que Roy debe fuxir e aparece Raquel na súa vida, coa súa propia historia personal de problemas, asistimos a toma de responsabilidade para coas rapazas así como ante unha situación terminal na que quere deixar resoltos certos cabos do seu pasado.

A novela é pasable, entretida e decentemente escrita, vamos, que non está mal como entretemento. A verdade, con tal de non ter a sensación de estar perdendo o tempo, e con esta non a tiven, eu xa lle dou un aprobado a calquer cousa. Creo que a historia, a trama, ten o seu punto e está ben fiada, pero sin embargo creo que na ambientación, nas descricións, perdíase en figuras retóricas, certos adornos que non casaban ben, non acababa de sentirme nos lugares aos que me quería levar o autor. Pode ser que Nic Pizzolatto teña talento para o primeiro e non para o segundo.

Para rematar debo admitir que lin o libro porque supostamente estaba relacionado coa serie de televisión True Detective, pero a única relación é o sur de EEUU e o autor da mesma, pois argumentalmente non teñen ningunha ligazón.

El huérfano – Adam Johnson

Título: El Huérfano – Título orixinal: The orphan master’s son (2012)
Autor: Adam Johnson

El huérfano, Adam Johnson

Pak Jun Do é o protagonista principal de esta historia narrada en primeira persona. Trátase de unha novela de ficción, de unha historia inventada, ambientada na República Popular Democrática de Corea nun pasado recente. É importante remarcar que se trata de unha novela de ficción pois, debido ao hermetismo propio do rexime político de ese país, o descoñecemento do mesmo fai que de un xeito doado poidamos confundir a información que é descriptiva da que é pura invención. Se facemos caso ao que se escribe sobre ese país, é comprensible dar verosimilude a sucesos macabros que se describen no libro.
Cando temos referencias ou coñecemento de un contexto, habitualmente podemos diferenciar ficción de realidade. Aquí estamos influídos polo que os medios de información nos contan ao respecto, e practicamente de xeito unánime non se pode calificar máis que de un réxime despótico e homicida para co seu propio pobo.

1280 almas – Jim Thompson

Título: 1280 almas [Pop. 1280] (1964)
Autor: Jim Thompson [wikipedia][imdb]

portada

Nick Corey é o sheriff de Pottsville, un condado sureño con uns habitantes de costumes arraigadas e temeroso de Dios. Nick debe enfrentarse a reelección do seu cargo e aínda que parece un pouco pailán, sabe como salir das situacións complicadas buscando solucións imaxinativas e plans elaborados con precisión ladina.

Nick está un pouco queimado e aburrido do seu traballo, e lévao o mellor que pode con resignación cristiana sin plantexarse cambiar de vida, pero esto non impide que disfrute do que Dios creou para ser disfrutado (a foto de portada que escollín non é casual). Un filósofo este Nick.

Ainda que a novela está catalogada como novela negra debe de ser porque hai algún morto e tal, pero a min pareceume case máis unha comedia de enrredo que un thriller ou similares.

Está escrita en 1964 pero relata unha historia que deberíamos situar décadas atrás, xa que certos comentarios sobre a situación da población de cor negra e certa crítica social que se permite o protagonista creo que deben entenderse como tales, porque a literalidade das mesmas non sería admisible incluso no 64, por racismo e misoxínia. O autor cólanos aquí a súa opinión.

Cando estaba lendo non me costaba nada imaxinar unha versión cinematográfica, pero buscando so atopei esta versión de Bertrand Tavernier en 1981 titulada Coup de torchon. Vamos, que con un bo casting non habería nin que cambiar nin unha coma do texto.

É unha novela corta, con diálogos áxiles e directos e que se le voando.