Las Benévolas

Título: Las benévolas . Les Bienveillantes (2006)
Autor: Jonathan Littell

Portada

Alexander Aue é unha persona de idade xa avanzada que considera que este momento é o adecuado para contar unha parte da historia da súa vida. Este relato abrangue principalmente a Segunda Guerra Mundial (WW II), con episodios onde o autor recurre aos recordos do protagonista para situar e contextualizar os sucesos do presente. O Dr. Aue, de formación xurídica adquirida en Francia e Alemaña, entra a fináis dos 30 na organización Schutzstaffel (SS), e entra un pouco por conviccións propias nacionalsocialistas pero tamén, como se ve na novela, polos designios de esferas de poder totalmente alleas a el. Dentro da organización irá asumindo importantes responsabilidades segundo vai transcurrindo a historia e aproveita para ir contándonos cómo se desenvolve a guerra.

O autor utiliza un personaxe ficticio para colocalo nun contexto real e describirnos ese entorno a través de el. O libro trátase dunha novela, pero hai que confiar no traballo do autor no proceso de documentarse para escribir o libro. Nótase, e cita no libro, tanto autores da época, discursos dados por personaxes coma o Reichfürher SS (H.Himler), documentos de ordes dadas que sobreviviron aos bombardeos e a queima por parte dos nazis así como a censura posterior; tamén temos as actas dos xuizos de Nüremberg (onde foron a parar varios dos personaxes da novela) onde case todos ían a salvar o seu pescozo, etc. O autor fai gala de terse documentado para trazar perfís sicolóxicos de todos os personaxes e así achegárnos a persona e non ao personaxe. Temos así perfectamente caracterizados a maioría dos personaxes tal como os vía o Dr.Aue.

Si habéis nacido en un país y en una época en que no sólo nadie viene a mataros a la mujer y a los hijos sino que, además, nadie viene a pediros que matéis a la mujer y a los hijos de otros, dadle gracias a Dios e id en paz.

Pódese ser máis claro? Esto é unha boa reflexión respecto da guerra.

O Dr.Aue conta a súa historia para que sepamos cómo sucederon as cousas desde o seu punto de vista, sen pretensión de xustificar os seus actos nin tampouco de mostrar arrepentimento.

Esta reseña quedoume moi longa, o libro ten moito que ler e a pesar de ser largo fíxose(me) moi ameno por contar e incidir en aspectos pouco coñecidos (para min). O libro non trata sobre a guerra, ese é so o contexto, trata sobre a vida dunha persona.

El síndrome E

Título: El síndrome E (2010)
Autor: Franck Thilliez

Portada

El síndrome E é a novela anterior a Gataca e aínda que nesta última se fai referencia a certos acontecementos de El síndrome E, pódense ler de xeito independente pois non teñen unha continuidade argumental, só as unen dous protagonistas e a súa relación personal (ademáis de certo interese na orixe da violencia).

Trátase dunha novela na que o autor nos leva da man de dous policías no intento de resolver uns crimes acontecidos no tempo presente e que gardan relación con outros de décadas atrás. O xeito en que ambos sucesos se relacionan e os nexos de unión entre os diferentes malos é o que mantén o interese da novela.

O autor tira dunha teoría pseudo-científica, en principio inventada por el, para fundamentar toda a trama. Digo esto para que nadie lle empeze a fervela cachola con conspiranoias 😛

Opinión: durante a novela imos lendo cómo se van sucedendo os acontecementos e cómo os policías van tirando do fío para encadear as pistas que leven a súa resolución, pero neste final, nesta resolución, quizáis acontece todo dun xeito precipitado e con menos explicacións das que o autor nos daba ao comezo do libro. Esto contribúe a que te perdas un pouco nas argumentacións e explicacións que se dan. É posible que este fose o efecto buscado polo autor. E refírome a velocidade, non a confusión.

Con todo é un libro doado de ler, sen pretensións de grandeza (cousa de agradecer) e case sempre sen florituras innecesarias. Que estexa ambientado, maiormente, en Francia pois agradécese. Non porque lle teña moito cariño aos franceses ¬_¬ , se non pola sensación de estar “en outro sitio”, de “coñecer mundo” 😀

Resumindo: trata sobre la violencia, o xeito en que se xera ou desencadea e as ansias de querer domeñar (controlar, dirixir) esa violencia. Algo así coma o lume.